Technisch verschil tussen een tapeind (DIN 939) en een voldraad draadeind (DIN 976)

Technisch verschil tussen een tapeind (DIN 939) en een voldraad draadeind (DIN 976) – inclusief sterkteklassen

In de praktijk worden tapeinden en draadeinden vaak door elkaar gebruikt, maar technisch verschillen ze aanzienlijk in ontwerp, toepassing en mechanische eigenschappen. Hieronder een heldere vergelijking, inclusief de beschikbare sterkteklassen volgens de normen.

Wat is een tapeind volgens DIN 939?

Een DIN 939-tapeind heeft gedeeltelijk schroefdraad:

• Eén zijde met korte draad voor inschroeven in het basismateriaal.

• Andere zijde met langere draad voor montage van een moer of component.

• Middenstuk is ongedraaid voor optimale geleiding en sterkte.

Beschikbare sterkteklassen (staal)

DIN 939 wordt typisch geleverd in:

• 4.6

• 5.6

• 8.8 (veruit meest gebruikt)

• 10.9

Voor zwaardere toepassingen kunnen ook rvs varianten worden gebruikt, zoals:

• A2-70

• A4-70 / A4-80

Toepassingen: flensverbindingen, machinebouw, motoren, toepassingen met hoge axiale of wisselende belasting.

Wat is een voldraad draadeind volgens DIN 976?

Een DIN 976-draadeind is volledig over de lengte voorzien van schroefdraad.

• Universeel toepasbaar: op lengte zagen, makkelijk verwerkbaar.

• Gelijkzijdige draaduiteinden → flexibel in montage.

Beschikbare sterkteklassen (staal)

DIN 976 wordt veel breder geleverd, zoals:

• 4.8

• 5.8

• 8.8

• 10.9

• 12.9 (alleen in specifieke uitvoeringen)

Ook beschikbaar in roestvast staal:

• A2-50, A2-70

• A4-70, A4-80

Toepassingen: bouw, installatie, constructiewerk, verstelbare en algemene bevestigingen.

Technische vergelijking: DIN 939 vs DIN 976

Conclusie

Het soort eindverbinding bepaalt welk type het beste past:

• DIN 939 gebruik je voor kritische, nauwkeurige en zwaar belaste constructies.

• DIN 976 is ideaal voor universele, flexibele en verstelbare toepassingen.